மழைபேச்சு

காட்டுக்குள் தொலைதல்தான்
கட்டிலில் தொலைதலும்
அதற்குப் பிறகும் என்னை
அதிகாலையிலேயே எழுப்பி வந்து
வெகுநேரம் விளையாடுகிறாய் இறகுப் பந்து
மேற்கே பார்க்க முத்தமிடு
கிழக்கே பார்த்து முத்தமிடு
உச்சத்தில்
மீசை முளைத்துப் பார்த்தாய் நீ
பெண்ணாகிப் போயிருந்தேன் நான்
தண்ணீருக்கு மிக நெருங்கிய
உயரத்தில் சிறகடிக்கும்
பறவையும் பறவையின் நிழலும் நாம்
நெற்றி முடியைச் சரிசெய்வதாகத்தான் தொடங்குகிறது
பெரும்பாலும் அது
அதிகாலைக்குக் கிடைத்தது
தேனழித்துப் படுத்த ஆதிவாசிகளின்
அதே வாசம்
அது
மேகங்களுக்கிடையே திணறிய
வானூர்தியின் தருணம்
ஒற்றைக் காற்றுக்கு ஒரே நொடியில்
பொலபொலவென உதிர்தல் இல்லை
வாதாம் மரத்துப் பழுத்த இலைகளைப்போல்
இசைக் குறியீடுகளாய் இறங்குவது
ஊறித் தளும்பும் கேணி
தும்பியின் தொடுதலில் வழிகிறது!

--Aruvumathi (vikatan, feb 2, 2011)

ஒற்றை வரி
உறங்குகிறது
அதில் மொத்த கவிதையும்
விழித்திருக்கிறது


- http://raajaachandrasekar.blogspot.com/2011/01/blog-post_9206.html